Stukje GESCHIEDENIS- ZOUT- en de REST!

Stukje geschiedenis over het zout van vroeger, en de rest.

Obelisk at Orange Pan,

In the early days of salt trading, ships would moor outside
the reef and small boats would bring the ships their salt.
Originally smoky fires were lit on top of mounds of corals to guide
the ships into the correct site for loading.
There were four pans each producing a different grade of salt.
Later four obelisks, one orange, one red, one white and one blue,
[representing the flag of the kingdom of the Netherlands]
were constructed at the salt pans.
The ships would know by the color coded obelisk where to anchor
for fetching the grade of salt that they were purchasing.

The pans were called; Oranje Pan, Rode Pan, Witte Pan and Blauwe Pan.

“Man pa makutu di maria”

Captains on the salt exporting ships would describe the beauty of the island,
the colourful salt ponds, blazing sunsets with pink flying flamingo’s
and the singing women who looked like mermaids carrying the salt
for the ships anchored off shore.
Workers would tumble huge saw-horse structures into the sea,
to build a temporary pier by placing two planks,
between the structures and the coast.

A woman would kneel down on one knee while two man would,
“give a hand’ getting the basket full of salt on het head helping
her stand up straight so she would walk away with her heavy load.
She would hitch up her skirt, balance the basket full of salt on her head
and walk the plank to the boat at the end of the pier to drop the salt.

Four strong men standing up in the boat would then haul the salt to the ship by pulling on a long rope stretched between the ship and the pier.

These women indeed looked like mermaids from the sea. Their working-song, witch later became a lullaby sung to children of the island,
told their story. It started with:

“Man pa makut ‘i Maria” translated as “Give a hand to the basket of Maria”



OVER BONAIRE:
Met als hoofdstad Kralendijk, en met als oudste nederzetting Rincon is 288 m² groot aan oppervlakte.
[Ameland is 268.50m²]

De eerste inwoners van Bonaire waren de Caiquito indianen, die het eiland vanaf Venezuela bereikten rond 1000 n chr.


STUKJE GESCHIEDENIS [WIKI]
In 1499 landden Alonso de Ojeda en Amerigo Vespucci als een van de eerste Europeanen op Bonaire.
Zij namen het eiland voor Spanje in bezit. Omdat Bonaire geen goud had en niet geschikt was voor de landbouw zagen de Spanjaarden geen noodzaak een kolonie te stichten.
De lokale indianen werden afgevoerd om als slaven te dienen in plantages in Zuid-Amerika. In 1526 introduceerden de Spanjaarden vee op Bonaire. Als gevolg hiervan komen ezels (of buriku) en geiten (of kabritu) er in het wild voor.
Ondertussen ontstond een kleine gemeenschap op het eiland in het plaatsje Rincon, dat in een vallei tussen de heuvels veilig was voor piraten. De mensen uit deze gemeenschap waren vooral veroordeelden en krijgsgevangenen.
In 1633 veroverde Nederland Bonaire op de Spanjaarden. Het kwam onder het gezag van Wouter van Twiller, gouverneur van de nieuwe Nederlanden, en kwam onder bestuur van de West-Indische Compagnie.
Deze importeerde een klein aantal slaven voor landbouw (voornamelijk hout en maïs) en zoutwinning. Slaven die in de zoutwinning werkten, verbleven in slavenhutjes bij de zoutpannen, nauwelijks hoger dan 2 meter. Deze hutjes zijn nog steeds te zien op Bonaire. De slavernij is in 1863 afgeschaft op Bonaire.
In het begin van de negentiende eeuw verloor Nederland de heerschappij over de Antillen twee maal aan Groot-Brittannië. Toen de eilanden in 1816 definitief aan Nederland werden toegewezen, bouwde de Nederlandse overheid Fort Oranje in Kralendijk om het eiland te beschermen.
De kenmerkende vuurtoren in het fort is gebouwd in 1868. Zout was inmiddels de grootste bron van inkomsten voor het eiland. De productie was zo groot geworden dat er vier obelisken gebouwd werden om de schepen naar de zoutpannen te leiden.
In de twintigste eeuw werd tenslotte de haven vernieuwd en werd een vliegveld, Flamingo Airport, aangelegd. In 1936 kregen mannen stemrecht. Gedurende de Tweede Wereldoorlog diende Bonaire als concentratiekamp voor gevangen Duitsers en Nederlandse nazi's. Onder koningin Juliana werden de Antillen in 1954 een autonoom deel van het Koninkrijk der Nederlanden.

KERNEN
De ster in de vlag van Bonaire telt zes punten, welke staan voor de zes oorspronkelijke woonkernen.
Door groei van de bevolking en uitbreiding van de bebouwing zijn vijf daarvan echter aan elkaar gegroeid tot de hoofdstad Kralendijk.
Alleen Rincon, gelegen in de noordelijke helft van het eiland, is een apart dorp gebleven. De bevolking is als volgt verdeeld over de kernen en wijken:
• Kralendijk met in totaal 12.531 inwoners (per 25-04-2007)
o Playa (centrum van Kralendijk) met 1.963 inwoners
o Tera Kora met 1.610 inwoners
o Nikiboko met 2.633 inwoners
o Antriol met 3.947 inwoners
o Nort Salinja met 2.378 inwoners
• Rincon met 1.788 inwoners


OVER DE TAAL:
Papiaments: een zelfstandige Creoolse taal met voornamelijk invloeden uit het Spaans en het Portugees,

en daarnaast nog uit het Nederlands, Engels, Frans, alsmede Indiaanse en West-Afrikaanse.

De meeste Papiamentstaligen spreken ook Nederlands, Engels en Spaans.

De naam Papiaments is afgeleid van de Portugese termen voor brabbelen] papia en papear]

Papiamentu beteknt ook gewoon: gepraat. Papia is spreken/praten. Zo kan met zeggen; “muchu hopi papiamento”= veel te veel gepraat.


Op de eilanden Curaçao en Bonaire wordt de taal fonetisch gespeld.

Fonetisch schrift is ontworpen om alle klanken die in menselijke talen voorkomen te noteren. In fonetisch schrift kun je de uitspraak van een woord zeer nauwkeurig optekenen.

Je kunt ook uitspraakverschillen noteren die voor de betekenis van het woord niet van belang zijn.


BONAIRE NATIONAAL MARINE PARK
Bonaire Nationaal Marine park is een wettelijke beschermd onderwaterpark dat het hele eiland en klein Bonaire omringt.

Het park is in 1979 ontstaan door onder andere steun van het Wereld Natuurfonds en wordt beheerd door de Stichting Nationale Parken Bonaire [STINAPA Bonaire]

Het is het oudste zeereservaat ter wereld. Het omvat de zee rond Bonaire en Klein Bonaire van de hoogwaterlijn tot zestig meter diepte.

Het omvat 2600 hectare koraalrif, zeegras en mangrovevegetaties. Ook de lagune Lac maakt deel uit van het onderwaterpark.



Uniek aan het Bonaire National Marine Park is dat het geheel draait op eigen inkomsten (zonder subsidies) .

De inkomsten komen uit een toegangsprijs voor duikers.

Andere gebruikers, zoals zwemmers, surfers, kite boarders, kajakkers en watersporters, betalen een lagere toegangsprijs.

Hiermee heeft men ook toegang tot het Washington Slagbaai National slagbaai park.

Naast natuurbescherming zorgt het BNMP voor voorlichting over verantwoord duiken aan

toeristen en voor het onderhoud van aanlegplaatsen (boeien) voor boten met duikers. Het beheer is in handen van de Stichting Nationale Parken Bonaire (STINAPA)

die ook het Washington Slagbaai National Park beheert.

LAC
Het Lac is een schitterende ondiepe lagune in het zuidoosten van Bonaire. Het gebied van 700 hectare is omzoomd met mangroven.
Lac maakt deel uit van het beschermde onderwaterpark en is aangewezen als watergebied van internationale importantie in het kader van de Ramsar-conventie.
De baai is uniek vanwege het voorkomen van zeegras en mangrove. Een deel van de mangroven is door de beperkte toegankelijkheid vrijwel ongestoord
en daarmee van belang als rustgebied voor vogelsoorten. Lac is een belangrijke rustplaats en broedgebied voor tal van vogels en mariene ongewervelden,
waaronder de Koninginneschelp ofwel de Karkó. Vroeger kwam dit schelpdier hier in grote hoeveelheden voor, maar door overbevissing is de populatie grotendeels uitgeroeid.
Het gebied heeft een kraamkamerfunctie voor rifvissen en is het voedselgebied voor de Groene zeeschildpad.

Beste lezer:
Na dit verslag, komt er nog 1.
En dan sluiten we het eerst af!
Groetjes en AYO!